Natte broekspijpen en spinnenwebben op de hei

Kijk mee — dit was mijn septemberochtend op de hei.

Het paadje was zo smal dat de takken van de heidestruiken aan weerszijden elkaar raakten. Ze bogen zwaar door, nog vol met nachtelijke regendruppels. Al gauw voelde ik mijn broekspijpen koud en nat worden. Ik huiverde…

😀 maar ik moest er toch om lachen — het hoort erbij, alsof het seizoen me persoonlijk begroette.

Halverwege rechtte ik mijn rug en staarde omhoog naar de wolken boven de bosrand. De zon probeerde dapper door de nevels heen te breken, maar het lukte haar niet. Geef niks, dacht ik, ik breek ook niet altijd door de nevels van mijn humeur heen.

Langzaam liep ik omhoog langs het smalle pad en maakte onderweg veel vlugge foto’s van de spinnenwebben. Hiep hiep hoera: mijn seizoen! 

Bovenop de heuvel keek ik uit over het dal. In de verte de bomen, steeds lichter, steeds verder weg, tot ze bijna verdwenen in de mist. Het voelde alsof ik in een levend schilderij stond. Een Pinterest plaatjes. Wat mooi. Jaaa, zelfs zonder zon!

Er zong een veldleeuweriken, en ik hoorde de karakteristieke roep van een specht. O en ook bosbouwers met motorzagen, ja die ook. 

Op de top liet ik me zakken op de boomstronk onder “mijn” beuk. Mijn hart bonsde nog van het klimmetje door de hei. Even rust. Koffie! Ik rook de bast van de boom, de kruidige hei en de aarde om me heen. Voor mijn ogen trok het dal langzaam open: slierten mist losten op, de kleuren van de hei werden helderder. 

Ik nam een slok en zag voor het eerst weer stoom kringelen uit mijn thermosfles. Een klein teken dat het kouder wordt.

Toen ik opstond om verder te lopen, keek ik nog even omhoog naar de grote beuk. In de stam staat nog steeds: God loves you. Het staat er al jaren, zolang ik hier wandel. Mooi natuurlijk — al dacht ik erbij: straks, op de nieuwe aarde, hoeven we geen bomen meer te bekrassen om het te onthouden. Dan weten we het zelf ook wel. Zo zielig voor de boom toch, dat gekras in de bast?

Hup, de heuvel af. Tijd om mijn fiets op te zoeken.

Beneden brak de zon door in het bos. Het licht viel tussen de stammen en alles kleurde dieper groen. Ik bleef even staan en keek. Zo mooi dit! Ik maakte 3 foto's met de grote camera (hieronder met dat pad onder de bomen is er eentje van). Daarna liep ik rustig verder het licht tegemoet. 

💦 Mijn broekspijpen waren nog steeds nat, maar hé — dat hoort erbij.

Terwijl ik mijn fiets van het slot haalde, voelde ik me een stuk lichter dan toen ik kwam. Al die druppeltjes, de hei, de zachte mist in de verte… het had me goed gedaan. 

Misschien is dat de kunst: blij zijn op zonnige dagen, jezelf niet te hard vallen op de mindere nevelige. En toch naar buiten, in welk seizoen dan ook.

 

👉Ben jij ook zo iemand die stopt voor spinnenwebben met dauwdruppels?

---

Op 10 september liep ik ’s morgens de hei op en daaruit groeide deze blog.