Ze vindt me zielig. Ik hoorde het haar zeggen toen ze daar stond in de deuropening.
Ze zei: “Aaah, moet je nou kijken, wat een kale kop, zo sneu.”
Dus hup, kom maar op met die pot die je daar vasthoudt. Pindakaas met wormen: mijn ultieme beauty food voor glanzende nieuwe veertjes. “Wil jij ook een hapje?” vraag ik. “Helpt misschien tegen die grijze haren.”
Er was eens een zwembad, diep verstopt bij de sprengen* van Loenen. In 1920 helemaal het einde: met een echte springplank en vrouwen en mannen in badpakken.
Ik heb het geprobeerd: pootje baden in dit sprookje kan nog steeds. De plek was betoverend mooi met de stilte van het bos om me heen en al die herfstkleurtjes
O… wow, is het al bijna oktober?
Ik kijk terug op september en ik filter er vier simpele dingetjes uit. Omdat ik me zo blij voel met de leuke kleine dingen die het grote leven zachter maken.
Kale stenen zijn eigenlijk een niemandsland. Waarom niet wat groen ertussen laten groeien? Experimenteren hoort bij ecologisch tuinieren – dat maakt het juist leuk! 😀 Bron: Iris' Garden Ecology
2. Iets dat goed ging
Nou, ik experimenteerde met wandelen. Ik liep telkens tegen mijn grens aan en moest dan de hele dag bijkomen. Mijn man zei: “Waarom zet je niet gewoon de timer op een half uur? Dan weet je: oh, ik moet ook nog een half uur terug.” Dat deed ik. En ineens werd wandelen lichter. Ik had nooit gedacht dat een telefoon-timer mijn wandelcoach kon zijn.
3. Iets wat ik heb geleerd
Dat het licht in de herfst echt anders is. De zon staat lager aan de hemel, waardoor het zonlicht een langere weg door de lucht gaat. Het blauwe licht verstrooit, en wat overblijft is dat warme, goudachtige licht. ’s Morgens zie ik het meteen: de tuin baadt in een zachte gloed, alsof alles een gouden randje krijgt.
“Autumn carries more gold in its pocket than all the other seasons.” Jim Bishop (landschapsfotograaf)
4. Iets wat ik mag loslaten
De zomer dus. En tegelijk dikke sokken omarmen. Want ik hou van sokken! Nieuwe sokken, dikke sokken, vrolijke sokken. Wat ik ook loslaat: het idee dat ik ze ooit zelf sokken ga breien. Ik hou het bij een simpele sjaal. Kan jij sokken breien? Ik betaal héél graag voor een paar zelfgebreide wintersokken van mooie wol. Echt waar.
There’s no feeling quite like pulling on a pair of thick winter socks when the world turns cold.
En zo sluit ik september af op mijn blog. Met pyjama-ochtenden in de zon, mijn timer als wandelcoach, mooi herfstlicht, en sokken die me warm houden. Beetje cliché maar het zijn nog steeds de kleine dingen die het doen. En die me blij maken.
😍 Wat heb jij in september geleerd, losgelaten of van genoten?
---Tjonge, wat is het benauwd in die jaszak van Aritha! Wie stopt er nou een roodborstje tussen sleutelbos en zakmes? Geen pretje, hoor.
Toen zei ze: Robijntje, we gaan op zoek naar rood-met-witte-stippen. Ik fladderder gelijk met mijn viltige vleugels, tuurde links, tuurde rechts. Niks te zien. Alleen mos en takken.
Toen opeens... daar stond-ie. "Kijk!", riep ik. "Een échte sprookjespaddenstoel!" Rood met kleine witte stippen. Mijn hartje bonsde in mijn borst van wol.
Ik sprong op een boomstammetje (nou ja, Aritha zette me erop, maar dat hoeft niemand te weten). Daar stond ik, oog in oog met mijn nieuwe vriendje, de vliegenzwam. Heel even was het stil. Toen fluisterde ik: “Dag buurman, wat sta je hier mooi.” Hij knikte een beetje, tenminste… ik dénk dat hij knikte.
En daarna vonden we er nog eentje met een hapje eruit.
Had ik me toch een opruimbui vorige week!
En ja hoor, daar kwamen ze tevoorschijn: dertien roze bowlglaasjes van geperst glas uit de jaren vijftig. Heerlijk ouderwets en leuk voor mensen die ervan houden.
Zelf heb ik aan eentje wel genoeg vond ik. Dus klikkerde-klik gingen de roze schaaltjes op de foto. En terwijl ik daarmee bezig was, dacht ik terug aan hoe ze vroeger gebruikt werden.
Bowl op feestje
Alles kwam uit blik: perziken, ananas, cocktailfruit, mandarijntjes. En volgens mij ook kersen zonder pit uit een glazen potje. Alles werd in stukjes gesneden en ging samen in een grote pan. Pas vlak voor het serveren kwamen de bananen erbij, in plakjes, zodat ze niet bruin werden.
⛄In de winter zette mijn moeder de pan gewoon buiten, want daar was het koud genoeg.
Met slagroom
En dan dat moment: met een ijzeren soeplepel schepte ze de glaasjes vol. De glaasjes waren klein, er paste niet veel in, maar een dot slagroom erop maakte alles goed.
🍒🍑🍊 Zo simpel was 't, maar wel feestelijk. Daarom hou ik één bowlglaasje als herinnering. Soort van: één-glaasje-thuis.
Wat stond er bij jullie standaard op tafel bij verjaardagen of oud & nieuw?
Deze blog is gelinkt aan de Linkparty van Huisvlijt. Doe ook mee!
---
PS op mijn blog Kostbaar is dit nieuw: Glimlach in het Paars
Kijk mee — dit was mijn septemberochtend op de hei.
Het paadje was zo smal dat de takken van de heidestruiken aan weerszijden elkaar raakten. Ze bogen zwaar door, nog vol met nachtelijke regendruppels. Al gauw voelde ik mijn broekspijpen koud en nat worden. Ik huiverde…
😀 maar ik moest er toch om lachen — het hoort erbij, alsof het seizoen me persoonlijk begroette.
Halverwege rechtte ik mijn rug en staarde omhoog naar de wolken boven de bosrand. De zon probeerde dapper door de nevels heen te breken, maar het lukte haar niet. Geef niks, dacht ik, ik breek ook niet altijd door de nevels van mijn humeur heen.
Langzaam liep ik omhoog langs het smalle pad en maakte onderweg veel vlugge foto’s van de spinnenwebben. Hiep hiep hoera: mijn seizoen!
Bovenop de heuvel keek ik uit over het dal. In de verte de bomen, steeds lichter, steeds verder weg, tot ze bijna verdwenen in de mist. Het voelde alsof ik in een levend schilderij stond. Een Pinterest plaatjes. Wat mooi. Jaaa, zelfs zonder zon!
Er zong een veldleeuweriken, en ik hoorde de karakteristieke roep van een specht. O en ook bosbouwers met motorzagen, ja die ook.
Op de top liet ik me zakken op de boomstronk onder “mijn” beuk. Mijn hart bonsde nog van het klimmetje door de hei. Even rust. Koffie! Ik rook de bast van de boom, de kruidige hei en de aarde om me heen. Voor mijn ogen trok het dal langzaam open: slierten mist losten op, de kleuren van de hei werden helderder.
Ik nam een slok en zag voor het eerst weer stoom kringelen uit mijn thermosfles. Een klein teken dat het kouder wordt.
Toen ik opstond om verder te lopen, keek ik nog even omhoog naar de grote beuk. In de stam staat nog steeds: God loves you. Het staat er al jaren, zolang ik hier wandel. Mooi natuurlijk — al dacht ik erbij: straks, op de nieuwe aarde, hoeven we geen bomen meer te bekrassen om het te onthouden. Dan weten we het zelf ook wel. Zo zielig voor de boom toch, dat gekras in de bast?
Hup, de heuvel af. Tijd om mijn fiets op te zoeken.
Misschien is dat de kunst: blij zijn op zonnige dagen, jezelf niet te hard vallen op deminderenevelige. En toch naar buiten, in welk seizoen dan ook.
