Ben ik een Pinguïn?

Ik zit hier in het zonnetje.
Hoog en droog

Komt er een jongetje voorbijfietsen:
“Papa! Kijk! Een pinguïn!”

Een pinguïn?! Waar dan?

Ik kijk naar links.
Zie een vliegtuig.
Geen pinguïn

Ik kijk naar rechts.
Zie nog een vliegtuig.
Geen pinguïn

Wacht. Bedoelde hij mij soms?
O nee, dat zal toch niet.

Ik spreid mijn vleugels. Wijd. Zo wijd als ik kan.

Kijk jongetje, let op! Ik duw mij borst naar voren.

Een pinguïn droogt zijn vleugels toch niet
op een eeuwenoude eik? 

Ik wel. Dus, wat ben ik?

P.S.
Pinguïns waggelen.
Ik niet.

---

Voor meer dieren, bezoek Eileen's blog: Zaterdagse Beestjes #626!

Kamille in de Winter

Het is donderdag, mijn fysiodag, maar ik wil me daar niet de hele dag door laten bepalen. Ik las ergens dat het helpt tegen december-somberheid om op zoek te gaan naar winterglimmers: kleine lichtpuntjes die zacht glanzen op de grijze dagen.

😊 en nee, ik ben niet somber.

Mijn adventskalender is zo’n winterglimmer. Ik kocht hem bij de Intratuin, van overgebleven cadeaugeld, en hij maakt me elke ochtend een beetje blij.

Vandaag maakte ik deurtje 11 open. Ik was zó benieuwd wat erachter zat.
Kamille! Lievelings, zei ik zacht. Mijn lievelingskruid.

Zo’n simpel zakje zaad maakt me zo happy. Ken jij dat gevoel ook? Misschien omdat het me midden in de winter al laat dromen over kamille die straks wiegt in de zomerwind, met die kleine witte bloemhoofdjes.

En dat is precies wat ik af en toe nodig heb:

een winterglimmer die zegt: er komt een nieuwe lente. 🌼

--

👉 Ik doe mee met Huisvlijt en Thankful Thursay.

Mijn week tussen de planten

Dag 6 van veel liggen en weinig zitten 😎 Het bos wacht wel en mijn plantjes leven helemaal op van mijn rugpijn-gedoe nu ik nergens heen ga. Eén van hen fluisterde zelfs: “Eindelijk kijkt ze naar ons, en niet naar die lelijke kale bomen.”

Nieuwe kerstcactus

Mijn nieuwe kerstcactus doet overdreven haar best. Overal knoppen en deze week zijn er twee prachtige bloemen uitgekomen. Natuurlijk maak ik daar foto’s van. 

Ik heb ook nog een kerstcactus van vorig jaar. Die staat in het voorraam. Eén bloem. En een heel eigen persoonlijkheid. Ze is op dit moment flink jaloers op de nieuwe kerstcactus. 

🌸 Een roze boeket

Het middelpunt van mijn woonkamer is een enorm roze boeket. Mijn zoon kwam er mee aanzetten. Een beterschapsboeket, omdat ik zoveel pijn had Zó lief. Die gerbera… kijk hoe mooi.

Mozaïekplantje

Vandaag was een ander plantje mijn slachtoffer. Het mozaïekplantje. De Latijnse naam is Fittonia albivenis. Als je het heel langzaam uitspreekt, lijkt het een geheimzinnige spreuk. O en leuk weetje: het wordt een zenuwplantje genoemd. 

Snap je waarom?

Ik zette een foto van dit plantje op Plant.Rieth met daaronder deze tekst: “I’ve had this tiny drama-queen of a plant for two whole weeks now, and it’s still alive. A winter miracle. Turns out that taking care of something green is surprisingly good medicine for the winter blues.”

En hier op mijn blog zeg ik tegen jullie: 

Koop een plantje om voor te zorgen als je last hebt van een winterdip. Kies wel een sterk plantje want als het doodgaat in de winter dan eh... krijg je een soort dubbele winterdip toch?

Ik hoop dat ik weer gauw naar het bos kan. Al regende het pijpenstelen, ik ging. Maar tot die tijd geniet ik van mijn vensterbank-paradijs. En van dat roze boeket natuurlijk.

Welke plantjes heb jij op dit moment in huis?

Slaperige Paarden in de Mist

Op 25 november zag ik Spikkel en Spek. Ze stonden in de mist, nog half slapend, alsof de ochtend voor hen best wat later had mogen beginnen. Het was zo’n klein, stil moment waar je vanzelf zachter van gaat fietsen.

Ik stapte zelfs af om een paar foto’s te maken; ze lieten het allemaal rustig gebeuren.

 

In januari 2024 stonden ze ook al eens op mijn blog. Als je hun eerdere, meer wakkere winterversie wilt zien, vind je dat bericht hier: Spikkel & Vlek: A Tale of Two Dutch Beauties!

Joining Eileen's Saturday Critters

Even uit mijn hoofd

Ik had veel onderzocht, scherp nagedacht. Zo’n dag waarop ik maar blijf graven, terwijl ik eigenlijk te moe ben. Nog één laag afpellen. Totdat je niet meer kunt en je moet stoppen met je research.

Yes, ik ben geen machine.
Ik kan gewoon niet eindeloos doorgaan.

Het bos in

De volgende ochtend voelde ik het meteen. Ik was moe van het urenlange research doen. Dus stuurde ik mezelf het bos in. 

Ik zette mijn fiets bij de ingang en liep de heuvel op. De mist hing tussen de stammen van de bomen. Je hoeft helemaal niks, zei ik tegen mezelf. En eerlijk? Al zou ik geen natuurmens zijn, dan zou het beeld van een bos in de mist nog zou dit me raken. 

Heeft het niet iets heel speciaals?

Even zitten

Ik sloeg rechtsaf, nog eens rechtsaf, en daar stond mijn boomstronk. Mijn vaste plek om bij te komen. Ik ging zitten en liet eindelijk mijn schouders zakken. De bomen vragen niks. Dat vind ik zo’n opluchting: geen enkele boom die iets wil weten of die mijn gedachten wil ‘snappen’. En ik hoef niets te analyseren, geen onderzoek te doen. Gewoon alleen maar kijken. En hardop zeggen wat ik zag:

Zwam tussen het mos, slaap lekker lieveheersbeestjes, wow wat ben je rood eikenblad, pijpenstrootje ligt plat op het pad, winterkoninkje jaaaa, een hardlope, o ik hoor ganzen, mooie mist hè, spinnenwebjes en...

En ineens merkte ik dat ik weer kon ademen. Ik dronk mijn koffie terwijl ik keek hoe de gouden naalden vederlicht uit de boom zweefden naar het bospad toe. Niet in mijn koffie, please…

Kleine lichtjes

Toen begon het te miezeren. Er vielen druppeltjes op het scherm van mijn telefoon. Ik keek ernaar en ineens zagen ze eruit als flonkerende kerstlichtjes. Rood, groen, blauw. Heb jij dat wel eens gezien bij op je scherm? Elk druppeltje vormt dan een lensje dat de pixels vergroot. Ik vond het zo gaaf.

Op de terugweg

Toen ik terugliep dacht ik: het zat niet in grote stappen, ook niet in een lange wandeling maar in zo’n klein moment op een boomstronk waarop ik mezelf weer even terugvond. Weg met die hyperfocus. Kom maar gewoon weer in het hier en nu. 

Dutch text on picture: A mini walk, big discoveries - simple is enough.

Het mag simpel.
En soms is een neus even buiten de deur steken en diep inhaleren ook lekker.

---

Deze wandeling maakte ik op 25 november

Zonsondergang? Ik kom eraan!

Tadaaa, hier ben ik weer. Met een fietsverhaal dat ik niet kon laten liggen.

Vlak voor zonsondergang fietste ik de natuur in. 

Omdat het zo helder was.
Omdat ik de zon gedag wilde zeggen.

Een kleurig natuurfeestje speciaal voor mij

Ik reed langs het kanaal naar het weggetje waar wij in de zomer de zon zagen ondergaan, maar halverwege bedacht ik: in de winter zie je daar niets. Dus koos ik een ander plekje, bij de kleine eik.

Het licht was zó mooi. De hemel gloeide rozerood, de zon hing laag boven het weiland, het gras leek groener dan normaal. De rietkraag langs het water gloeide op als goud. Een klein feestje, speciaal voor mij, leek het wel.

Vaarwel zon!

Maar het was bíbbberkoud. Ik trapte stevig door, deels voor warmte, deels omdat de zon sneller zakte dan ik kon volgen. Voorbij de brug zette ik mijn fiets tegen het hek en liep een stukje het weiland in. 

En daar ging de zon… zo’n apart moment vind ik dat: opeens weg. De lucht werd daarna elke minuut mooier.

Koude tenen en voetstapjes op het water

Ik wilde eigenlijk koffie drinken op het bankje bij de eik (had mijn thermosfles bij me) maar het werd al schemerig en mijn tenen waren het duidelijk niet met me eens. Het leken wel ijsklontjes in mijn wnadelschoenen. Ik voelde ze bijna niet meer. Dus fietste ik terug. 

Onderweg zag ik een watervogel laag over het water, vliegen onder de brug door. Zijn kleine voetstapjes op het oppervlak. Ik vond dat zo mooi, ontroerend. Ik heb er eigenlijk geen goeie woorden hoe mooi was! De kleuren, geuren, het geluid van de vogel op het water... alles bij elkaar!

Naar huis

Ik zag telkens wat moois op de terugweg, en stapte dan af om een plaatje te schieten. Maar op den duur kreeg het steeds kouder en kouder. Je weet wel: tot op je bot. Wat was ik blij dat het dorp weer in zicht kwam.

Kijk, de molen, de huizen met de verlichte ramen.

Vanaf deze plek moest ik nog maar  5 minuutjes fietsen. 

Ja, deze molen zie ik vanuit ons voorraam.

Bonus

Een korte video om te laten zien dat ik tegenwoordig een fietshelm draag.
Kijk maar in mijn fietsspiegel, dan zie je mij.

En je ziet ook mijn thermosfles natuurlijk.

Een paar snelle slokken, voordat ik terugfietste.

Draag jij een fietshelm? (Ik nu wel!)

O, ik wil de zon nog wel duizend keer uitzwaaien op deze manier.

---

Deze fietstocht maakte ik op 21 november. 

Mijn lijstje met blije dingen

Vanavond las ik Carla's blog. Daar vond ik iets onverwachts moois: haar Joy List Monday. Geen grootse doelen, geen volle to-do, maar een uitnodiging om even te pauzeren. Het inspireerde me om zelf ook een blij lijstje te maken

Mijn lijstje met blije dingen

♥ Zonlicht door het raam, na een fikse hagelbui. 

♥ Mijn breiwerk natuurlijk. 

Ik had eerst een ander patroontje (met gaatjes), maar dat was teveel denkwerk en ik wil niet denken aan breien als ik brei. 

♥ Mijn matroesjka's! Ik kocht ze op Vinted en als ik ze zie wordt ik echt zo vrolijk. Ik vind deze bijzonder mooi.

A Matryoshka doll is a perfect metaphor for life: layer after layer, we discover more of who we are — each piece both separate and yet part of a whole.

♥ Dat mijn vingerloze handschoenen klaar zijn. Maar dat heb ik misschien al een keer gezegd ergens. Toch nog een keer. Blij dat het me gelukt is om ze binnen het jaar af te hebben. Grapje

♥ Rode kraaltjes oorbellen. Mijn nicht maakte ze en ik ben er zo blij mee. Check haar zelfgemaakte oorbellen uit: Creatief met Steef

Ze moesten passen bij mijn rode lievelingsvest. En dat is gelukt!

♥ De eerste echte november kou, die in mijn wangen beet. Wat een geweldige ervaring weer. Nu wel echt handschoenen aan op de fiets. Ik ging even aan de kant voor mijn tegenligger op het fietspad, mama met kindje.

♥ Dat mijn man nog van me houdt. En ik van hem. Kijk een hartje voordat hij ging hardlopen in de kou.

Onze liefde?Een verhaal dat niet werd geschreven in grote gebaren, maar in talloze stille keuzes voor elkaar.

♥ Blijmaker? Onze buurt in fietsen en de molen zien. En denken: nu ben ik bijna thuis. Dit was laat in de middag. De zon was al aan het zakken, dat zie je aan de kleur van de hemel.

Ik kan nog zó veel meer noemen — maar ik houd het hierbij. Het is inmiddels 21.50 uur, en ik wil vroeg naar bed, want morgen neem ik mezelf mee uit. 😊

Ik wens jullie allemaal een fijne week toe.
En nu ben ik benieuwd: wat is één blijmaker voor jou?

---

💞 Doe mee met de Huisvlijt Linkparty. Iedereen welkom!