De dag van Lucky

Lucky hier!

Ik zit in de boom

en druk mijn snuit ertegenaan.

Oh! Wat zie ik daar?

Zie ik het goed?

Ik spring uit de boom,

ren door het gras.

Mijn snorharen trillen.

Een glinsterplek!

Midden op dat hoge ding op poten.

Is het water?

Ik waag de sprong.

Nu ben ik heel dichtbij.

Het glimt zo mooi.

Ik buig me voorover.

Hé, wie is dat?

Ik zie iemand in het water.

Het lijkt mijn broertje.

Is hij het?

Ik duw mijn neus naar beneden.

Ieuwww! mijn neus wordt nat.

Ik zie mijn broertje niet meer.

Het is water, ik wist het.

Fris en koel.

Maar wacht… wat drijft daar?

Rond. Bruin. Pinda, pinda!

Ik zet mijn poot in het water.

Ik wil die pinda.

Ik probeer hem te pakken met mijn…

met mijn tanden.

Het lukt, het lukt, het lukt…

bijna, bijna…

HAP!

Krák. Dat is lekker!

Ik stop mijn wangen vol.

Ik kijk opzij.

Ik zie een snavel.

Een blauwe veer.

Ik zie Gaai

Nu wil hij

Hij kijkt niet naar mij.

Gelukkig maar

Ik knabbel mijn pinda helemaal op.

Gaai is weg

Ik probeer het gauw nog eens,

nog eens.

 Gaai komt altijd terug

Ik weet dat, daarom snel, snel...

Ik wil de pinda's allemaal

ze zijn van mij

Mijn glinsterplek.

Mijn pinda’s.

Mijn dag is top. 

🐿️✨

En sssst… niet verklappen.

Mama-eekhoorn zei:
“Alleen hazelnoten & beukennootjes vandaag!”
Maar deze pinda’s…
zijn zóóó knabbel-lekker!

Ik wens jullie een fijne dag,

dat jullie maar veel pinda’s mogen vinden

krák, knabbel, knisper 

kleine gelukjes die je dag beter maken.

Twee-beners moeten gewoon net als ik een voorraadje aanleggen  voor de herfst— schrijf je mooie momenten op, dan kun je er later weer op knabbelen.” 

Knabbelgroetjes van mij,

Lucky

--

Linking to Eileen's critters

Linking to Huisvlijt

Groetjes van Cynips

Tijd voor een verhaaltje.
Over mij natuurlijk: Cynips

🐝Linking up with Eileen's critters

Zomerleven in een knikkerhuisje
☀️ dag 42 – alles gaat goed

Hoi, ik ben een eikengalwespje-in-wording. Noem mij maar Cynips. Mijn huis? Dat is een knus, ronde bolletje aan een eikenblad. Lekker glad van buiten, gezellig zacht van binnen.

Mijn moeder was er vroeg bij — in mei. Ze kwam uit een piepkleine, harige gal in een bladknop. En toen ze eenmaal groot genoeg was, vond ze een mooi eikenblad en legde daar haar eitje. Mij dus.

Mijn moeder heeft mij hier achtergelaten, en sindsdien groei ik rustig. Ik eet van de muren, luister naar de wind door de bladeren, en soms hoor ik stemmen. Vandaag bijvoorbeeld:
“Oh kijk! Wat een gek bolletje aan dat blad!”
Ja hallo, ík woon daar dus.

Binnen is het warm en veilig. Ik hoef helemaal niks. Alleen groeien. In de herfst ga ik me verpoppen, en pas in de winter kruip ik naar buiten. Dan ben ik een volwassen vrouwtje, klaar om zelf nieuwe bolletjes te laten groeien.

Maar nu? Nu is het zomer. De zon schijnt vaak, de regen tikt soms zachtjes op mijn dak, en ik lig gewoon… tevreden te zijn.

Leven in een eikengal: het is klein, maar fijn.

Groetjes van Cynips

Cynips quercusfolii L

 🌿 Twee generaties – twee soorten gallen

✔️ De moeder die in mei of juni het eitje legde, kwam zelf uit een klein, harig galletje (2–3 mm groot), dat groeide in een bladknop van de eik. Dat was de lente-generatie.

✔️ Die moeder was dus geboren uit een gal, vloog uit in de lente, vond een jong eikenblad en legde een eitje aan de onderkant van het blad.

✔️ Het eitje dat zij legde (het huidige wespje) zit nu in een grote, ronde gal aan een blad — dat is de zomergeneratie, die pas in de winter uitkomt als vrouwtje.

✔️ En dan begint het hele wondertje weer opnieuw.

Kort gezegd:

• De wintergeneratie = alleen vrouwtjes, die zelfstandig eitjes leggen

• De lentegeneratie = mannetjes én vrouwtjes, die zorgen voor de volgende ronde

Als het klopt hè... want ik vind het echt ingewikkeld. 

Maar wel mooi. 

---

🍈Heb je ooit galappels gezien op een blad?

Dagboek van Mees Maxima

Dagboek van Mees Maxima
25 juni – huisje 111

Lieve dagboek,

Vandaag smolt ik bijna op mijn tak. Geen wind, wél warm. Mijn drie meisje-meesjes – Malia, Lexia en Riane – hingen met open snavels tegen elkaar aan. En ik vroeg me serieus af of ze het zouden overleven.

Maar toen… kwam de tweebener. Het vrouwtje. Met dat haar als verdroogd nestmateriaal. Ze zette een bak op het terras. Glanzend. Vol water. En ik hoorde haar tegen de andere tweebener zeggen: “Arme vogels, ze kunnen niet zweten, hè?”

Nee, dat kunnen we niet. Dank u vriendelijk voor de erkenning. Ik vloog er direct naar toe en inspecteerde nauwkeurig de omgeving.

Zij ging door een gat het stenen bouwsel weer binnen. Ik zag haar een paar tellen later achter de doorzichtige muur tevoorschijn komen. Met dat ding voor haar gezicht waar ze altijd mee rondloopt. 

Toen floot ik het sein:
“Badders! Badders! NU!”

Ik hoorde mijn meisjes al aankomen.
Malia dook als eerste – bommetje.
Lexia hupte er schuin in en verloor bijna haar evenwicht doordat ze te veel om zich heen keek.
Riane? Die durfde eerst niet. Pas later, toen de andere twee alweer op de tak zaten, kwam zij. Ging midden in de bak zitten, spreidde haar vleugels en piepte: “Spa-dag.”

Ikzelf dompelde mijn staart. Dronk wat. Meer was niet nodig.
Ik hield mus en vink op afstand. En eekhoorn.
Misschien ga ik later nog in bad. Privémomentje. Met mijn Willem.

Achter het raam zag ik het tweebener glimlachen. Ik knipoogde naar haar.

De meisjes en ik? We kwamen die middag terug. Drie keer.
Elke keer stond het bakje er. Soms frisser. Soms voller.

Huisje 111? Officieel verkozen tot beste vakantieplek van het hele park.

Tot morgen,

Mees Maxima

Bob heeft dagdienst

Ik zit achter ons huis in mijn tuinstoel. De zon schijnt vrolijk. En Bob zit op zijn nest. Je weet wel, Bob van Bettie – uit deze blog.

Al uren zit hij daar te broeden.

Heel zachtjes sta ik op, loop het huis in – sluipmodus actief – en pak de grote camera met de telelens. Terug in de tuin richt ik mijn lens omhoog. Kom op, Bob... laat je kopje zien. Waar ben je nou?

Ik doe een duivengeluid na. Jaaaa, daar is-ie: Bob steekt zijn kop hoog omhoog– klikklik. Precies het juiste moment voor een foto.

Ik draai mijn lens nu naar de andere eik. Daar zit Bettie, op haar favoriete tak, met haar rug naar mij toe. Ze doezelt in het zonlicht. Overdag heeft zij vrijaf, zegt Google. 

Maar vanavond moet zij weer. 

Dan neemt zij het nest van Bob over.

Of de duiveneitjes veilig zijn, dat weet ik niet… want in de boom waar Bettie zit, bouwen Kareltje en Kaat een eksternest. En eksters? Die staan erom bekend dat ze open nesten plunderen. Niet alleen de eitjes zijn in gevaar – ook jonge duiven overleven het soms niet. Zou Bob dat weten, daarboven op zijn nest? 

Foto: eksternest in aanbouw 👇

Kijk daar komt Kareltje van het dak af. Ik kan het net zien, zo over onze schutting heen. Hij jaagt Bettie weg uit de boom! Zie je de staartveren van Bettie onderin de laatste foto?

Uit mijn boom, schettert hij, kom nooit meer terug.

🕊️📸🌳

Heb jij wel eens een nestje gevolgd in je tuin, balkon?

Dagboek van Miep Merel

 – Uit het dagboek van Miep Merel, vaste bewoner van het vakantiepark

We zaten in de bosjes, Roodborstje en ik, Miep Merel. Een beetje soezen in de zon, niks aan de hand. Tot er een grijze blikvanger het zandpad op kwam brommen. Veel te groot, veel te luid.

"Daar heb je weer zo’n stel," zei Roodborstje.

De deuren vlogen open. De man dook direct de kofferbak in, de vrouw schuifelde voorzichtig over het pad — zij liep alsof ze een ooievaar was die spijt had van haar landing. "Wat lopen mensen toch vreemd als ze uit een auto stappen," fluisterde ik. "Ja, lachwekkend gewoon," grinnikte Roodborstje. 

We bleven laag. Kijken wat ze van plan waren. Ze liep naar de boom en hing een ding op – zo’n vetding met pinda’s, in de vorm van een klokje.

"Handig," zei ik droog. "Denkt ze dat ik op m’n kop kan hangen? Wat ben ik, een mees?"

Maar even later… ja hoor: zaadjes op tafel.

"Yes," fluisterde ik. "Dát bedoel ik nou. Geen circus, gewoon lekker strooien." Sindsdien is feest. Even landen, beetje pikken, zon erbij… en zij zitten binnen achter het glas te koekeloeren met van die gluurkasten. Alsof ze elke veer willen vastleggen, van MIJ: Miep Merel, mooiste vogel van heel Nederland!

Feestje, zulke mensen. Ik hoop dat ze veel "strooigoed" bij zich hebben. En dat die brutale mezen even hun snavel houden. Zonet zat er een staartmees in de boom en die vrouw werd helemaal hyper. "Kijk!" riep ze. "Eindelijk zie ik er eentje! Die stond op mijn lijstje!" 

Alsof ík, Merel, niet mooi genoeg ben. Wedden dat ik mooier fluit dan dat staartmees-geval? En toen kwam Meneer Specht met z’n rode broekje en z’n showgedrag. Hij landde pontificaal op het klokje. "Kijk!" riep ze. "Wat een beauty!"

Alsof rood alles is.
Alsof ík niet besta.
Maar goed. Ik hou me rustig. 

Anders jaagt ze me weg. Zij niet. Die man. Hij zegt niks, maar z’n ogen zeggen: “Gedraag je.” Nou, vooruit dan maar.

De zon is onder.
Roodborstje is al vertrokken, zoals altijd stil en snel. Ik blijf nog even op mijn tak zitten, schud mijn veren uit en kijk nog één keer naar de tafel. Dan duik ik ook het struikgewas in, naar mijn eigen plek.
Veilig voor vannacht. En ik zorg dat ik morgen de eerste ben!

Vederlichte groet:
Miep Merel

Gelinkt to Zaterdagse Beestjes van Eileen

Betties Boombabbels

Roekoe, ik zit lekker te dutten in de boom, niemand heeft last van me. Geef Bettie een tak en ze is gelukkig, zeggen mijn vriendinnen. 

😊 En dat is zo, ik knijp graag mijn oogjes dicht op een goede tak

Maar wacht eens, wat doet dat tweebener daar onder aan mijn boom? Ik hoor constant een klik-geluid. Het irriteert me een beetje, mijn veren gaan er van jeuken. 

Ik hoop dat de tweebener gauw weggaat en zo niet, dan laat ik perongelijk expres een kleine verrassing vallen vallen. Zo van: laat me rustig genieten van het zonnetje

Gelukkig, ze gaat weg naar haar hok. Nu keert de rust terug. Ik vind het deze eik fantastisch! Lief en ik gaan hier ons nestje maken en lekker van de jonge blaadjes snoepen. 

Genoeg gebabbeld. De kust is veilig, ik ga nog even verder dutten. 

 

Ah, wat een heerlijk leven heb ik toch!

Porcellio uit Prattenburg

Hallo lieve bloglezers, mijn naam is Porcellio. Ik woon in het Prattenburgse Bos. Mijn geheim? Ik heb altijd al een cupcake willen eten en wat denk je? 

Lekker cupcake

Vandaag zag ik er één met een glanzende glazuurlaag. Hij stond op een boomstronk. Nog nooit heb ik zo'n cupcake gezien.

 

Normaal slaap ik overdag maar hier kwam ik mijn bed voor uit. Jammer dat die reuzin eraan kwam met haar fototoestel. Ik wilde wegkruipen maar ze zei dat dat niet hoefde. Ze bekeek me ongeneerd van alle kanten en zei toen: "Wat ben jij een mooie pissebed!"

Blij: ik ben mooi
Dat vond ik geweldig en ik ging er goed voor zitten. 

Goed voor de bosbodem
Ze zei tegen me: "Ik ga een blog over je schrijven. Ik ga vertellen hoe belangrijk je ben voor het Prattenburgse bos en dat je meehelpt met het opruimen van rottend hout en cupcakes. Ze keek me vol bewondering aan. "Je hoeft het alleen maar op te peuzelen en weer uit te poepen. Goed werk!"

Mijn poep is goud waard
Toen stapte de reuzin weer weg en ging ik verder met mijn cupcake. Ik voel me happy. Ik ben belangrijk en ik hoef er bijna niets voor te doen. Alleen deze cupcake oppeuzelen en weer uit poepen. Ik wist het: mijn poep is goud waard. 

 

Porcellio uit Prattenburg

Dit is mijn verhaal. Je weet wel, van Porcellio uit Prattenburg. 

• Ik ben een ruwe pissebed (Porcellio scaber)
• Ik heb pukkeltjes
• Ik heb 14 poten
• Ik kan me niet oprollen
• Ik ben groter dan 5 millimeter
• Ik eet plantenresten, rottend hout, bladeren (en een hapjes cupcake)
• Mijn poep zit vol met goede voedingsstoffen voor de bodem
• Ik ben geen insekt maar een schaaldier
• De reuzin schreef dit voor Ezra en Eli, haar buurjongetjes