Hiep Hiep Hoera, Daar Komt de Zon!

Winterochtenden beginnen bij mij meestal lekker traag: een beetje doezelen en een ontbijtje op bed maken het extra knus. Maar vorige week vrijdag  ging het ander. Het was een ochtend die ik graag met jullie wil delen, dus schrijf ik er een bericht over. Ik ga veel plaatjes toevoegen!

De zon brak door. Yes! Mijn man zei: “Kom op, naar buiten jij! Warm aankleden, het is maar 3 graden.” Gehuld in een groene outfit, van jas tot trekkingbroek, compleet met vrolijke okergele wanten, sprong ik op mijn fiets en reed de zon tegemoet. 

😊 Hiep hiep Hoera.

De lucht werd steeds blauwer

11 dagen zonder zon, en nu zag ik een klein stukje blauwe hemel. Er hing nog wat sluierbewolking in pasteltinten, maar de zon prikte er dapper doorheen. Ik fietste over het smalle fietspad langs het water. Boven mijn hoofd zwierden kieviten, hoog en laag, als een dansend lint. Het waren er zoveel! Stoppen voor een foto kwam niet eens in me op; ik ging fijn op in het moment.

Kijk achterom!

Even verderop kneep ik toch mijn remmen in. In mijn fietsspiegel zag ik hoe achter me de lucht nog intenser blauw was dan voor me, met een brede donkergrijze wolkenstreep. Ik moest me omdraaien, want het mooiste uitzicht was achter me.

Meerkoetjes langs fietspad

Voor me op het pad drentelden meerkoetjes. Ze pikten vastberaden tussen het gras langs het fietspad, hun zwarte veren glanzend in het winterlicht. Ze deden nauwelijks moeite om opzij te gaan en schoven pas op het laatste moment een stukje op. Wat ze ook gevonden hadden na de regen, het was duidelijk een feestmaal. Ik kon het niet laten en maakte wat foto’s. Maar toen ik te dichtbij kwam vlogen ze toch de sloot in.

Status meerkoet in Nederland: niet bedreigd (alleen door mij een beetje met mijn Iphone). Oh, dit is dus de tekst op de foto below.

Rara, het is groen en het is...

Dat wintergroen hieronder, ik vermoedde dat het gevlekte scheerling was en knielde neer om het beter te bekijken. Twijfelde. Het kon ook fluitenkruid zijn. Snel mijn want uit om een foto te maken, en hup, weer aan. De wind leek dwars door me heen te blazen. Ik rilde.

Op Instagram kozen de meeste mensen voor fluitenkruid.

Modderige paadjes zijn het leukst
Halverwege mijn fietstocht besloot ik ook nog een stukje te gaan lopen omdat het paadje zo modderig was. Ik wilde echt niet uitglijden met mijn fiets. Waai maar wind, trek maar aan mijn haren, mijn jas... het mag, maar... alsjeblieft, duw me niet omver in de modder.

Als je wandelt, heb je het minder koud dan op een e-bike én je ziet meer, al is het even wennen om opeens tergend langzaam te gaan 🚶‍♀️

Paradijs voor ganzen en ooievaars
Links graasden een stuk of vijftig ganzen zachtjes gakkend in een veld. Ze trokken met hun snavels aan het gras en lieten het veld kaal achter. Keek ik de andere kant op, rechts van me, vlogen ooievaars statig heen en weer. Hun brede, witte vleugels straalden in het winterzonnetje. Ik heb natuurlijk nog nooit engelenvleugels gezien, maar ik stel me ze zo wel voor.

Alleen dan honderd keer mooier.

De ooievaar op de foto hierboven zegt: "Je kunt niet om mij heen, dit is mijn land". Er staat ook iets over het leefgebied, dat ze houden van veenweidegebieden en uiterwaarden met hoge waterstand.

In Nederland worden ooievaars (Ciconia ciconia) gezien als een symbool van geluk en nieuw leven. Ze stonden bijna op het punt van uitsterven door pesticiden, maar dankzij bescherming zijn ze nu weer volop te zien. Ze hebben het zo goed dat ze zelfs hun eigen nestplatforms bij boerderijen hebben gekregen – lijkt wel een B&B voor ooievaars!

Wolf of Hond, weet jij het?

Het zandpad glinsterde van de plassen en ik zag sporen in de modder. Van een wolf? Een paar weken geleden zag ik er eentje in deze buurt, maar ik weet dat het ook sporen van een grote hond kunnen zijn. Ik hurkte ernaast op het natte pad, rook het natte zand en iets harigs (nou ja bijna dan) en schoot een foto. 

Wat denk jij: wolf, hond of vos?

Plotseling trilde mijn telefoon in mijn jaszak. Mijn dochter! Maar met de harde wind kon ik niet bellen. Ik stuurde haar een selfie: wild haar, groene capuchon. Ze appte terug: “Vanmiddag dan?” 

Selfie en Mooie Plant

Hieronder de selfie die ik appte. Plus grote kaardebol ernaast. Die plant is zelfs mooi in als hij uitgebloeid is. Ik probeerde het zonnetje erachter te houden en een moody plaatje te schieten (foto onder de selfie). 

⛄Wintermagic toch?

Ik zie een regenworm

Nog een laatste keer snoof ik de frisse winterlucht diep in, en toen, aan het einde van het modderpad, stapte ik weer op mijn fiets. Toen viel de koude wind me weer aan. Brrr... Nog één keer stopte ik, voor een prachtige worm in een waterplas op het fietpad.

😁 Zie je de regenworm? Vroeger aten mijn broertje en ik ze op, rauw en zonder zout. Niet nadoen, het was ongezond  zei mijn moeder. We mochten het nooit meer doen #peuters

Oost West Thuis Best

Toen ik de poort in onze schutting opendeed, zag mijn man me al aankomen. Leuk, leuk! Hij zorgde voor warme koffie en terwijl we naast elkaar op one bank zaten, vertelde ik enthousiast over de zon, de waterhoentjes en het wolvenspoor. Wat een cadeautje, zo’n zonnige winterochtend! 

Vandaag 

Vandaag is het al maandag. De zon scheen alweer. En ik zag "wild" in mijn orchidee. Ik maakte er een foto van.

Binnen is ook leuk

Met deze foto wil ik laten zien dat het binnen ook leuk kan zijn. Niet dat ik spinnen aantrekkelijk vind – ik ben er bang voor – maar het moment vond ik grappig. Ik had net de planten bespoten, omdat ze zo droog zijn door de centrale verwarming, en ik zag de spin pas toen ik al zo’n zeven foto’s had gemaakt. 

Wat zag jij voor moois vandaag?