Dagboek van Mees Maxima

Dagboek van Mees Maxima
25 juni – huisje 111

Lieve dagboek,

Vandaag smolt ik bijna op mijn tak. Geen wind, wél warm. Mijn drie meisje-meesjes – Amalia, Alexia en Ariane – hingen met open snavels tegen elkaar aan. En ik vroeg me serieus af of ze het zouden overleven.

Maar toen… kwam de tweebener. Het vrouwtje. Met dat haar als verdroogd nestmateriaal. Ze zette een bak op het terras. Glanzend. Vol water. En ik hoorde haar tegen de andere tweebener zeggen: “Arme vogels, ze kunnen niet zweten, hè?”

Nee, dat kunnen we niet. Dank u vriendelijk voor de erkenning. Ik vloog er direct naar toe en inspecteerde nauwkeurig de omgeving.

Zij ging door een gat het stenen bouwsel weer binnen. Ik zag haar een paar tellen later achter de doorzichtige muur tevoorschijn komen. Met dat ding voor haar gezicht waar ze altijd mee rondloopt. 

Toen floot ik het sein:
“Badders! Badders! NU!”

Ik hoorde mijn meisjes al aankomen.
Amalia dook als eerste – bommetje.
Alexia hupte er schuin in en verloor bijna haar evenwicht doordat ze te veel om zich heen keek.
Ariane? Die durfde eerst niet. Pas later, toen de andere twee alweer op de tak zaten, kwam zij. Ging midden in de bak zitten, spreidde haar vleugels en piepte: “Spa-dag.”

Ikzelf dompelde mijn staart. Dronk wat. Meer was niet nodig.
Ik hield mus en vink op afstand. En eekhoorn.
Misschien ga ik later nog in bad. Privémomentje. Met mijn Willem.

Achter het raam zag ik het tweebener glimlachen. Ik knipoogde naar haar.

De meisjes en ik? We kwamen die middag terug. Drie keer.
Elke keer stond het bakje er. Soms frisser. Soms voller.

Huisje 111? Officieel verkozen tot beste vakantieplek van het hele park.

Tot morgen,
Mees Maxima