Roze Pelikanen in de dierentuin (en waar ze over dromen)

Vogelgriep!

Bah. Ik krijg al kriebelveren als ik aan vogelgriep denk. 

Er staat een extra hek om ons heen.
Niet omdat ík gevaarlijk ben; ik ben vooral betoverend.

Maar mensen zijn bang dat ze óns ziek maken.
En dat we eindigen als die zieke kippetjes.

Dus poets ik mijn veren en denk: misschien moeten we weg.
Terug naar… eh… waar we vandaan komen.
Warm water, veel zon, en eten dat je niet hoeft te delen met idiote zilvermeeuwen.
Was ik maar daar!

Aurelio komt hijgend naast me staan.
Hij klinkt als een natte houtduif die te veel brood heeft gegeten.
“Serafina,” zegt hij, “wat als we gewoon… wegvliegen?”

Wegvliegen. 

Alsof we wereldkampioen navigeren zijn, haha.

😤

Ik kan al amper landen zonder dat mijn vleugel au zegt. 

Maar iets in zijn ogen raakt me. Voelt hij het ook?

Dat rare heimwee naar… tja, waarheen eigenlijk?

“En hoe stel je dat voor?” vraag ik.
“We vliegen,” zegt hij trots. “rechttoe rechtaan.”

Rechttoe rechtaan. Briljant zeg.
Tot we eindigen in een vijver vol sombere eenden net buiten het dierenpark. 

Dat denk ik alleen hoor. Ik wil hem niet teleurstellen. Hij is nog zo jong en goedgelovig.

“Doe mee Serafina,” zegt hij, ogen vol ideeën, “we laten ons meenemen door andere vogels. In de groep. Geheim. Niemand merkt het.”

Ik buigt mijn kop, terwijl ik diep nadenk en wat veren gladstrijk.

Dan knik ik heel langzaam alsof dit een serieus strategisch voorstel is.
Kleine jongens met grote dromen moet je soms even laten fladderen.

“Goed,” zeg ik waardig. “We wachten tot het donker wordt. Dan sluiten we aan bij de eerste groep ganzen die over vliegt.” Ik schud de sombere-eenden-gedachte van me af en maak mezelf lang en absoluut koninklijk. “Vanavond vliegen we. Zonder paniekflapperen.” 

Ongelofelijk. Kwam dat uit mijn snavel?
Ik voel opeens een een sprankje nieuw elan. Kop omhoog.
Vleugels wijd. Geboren voor vrijheid.
We doen het!

Aurelio kijkt naar me op, vanonder mijn vleugel. Zijn ogen glimmen nog steeds.  Ik zie hoop, koppigheid, lef. Ik zie mezelf van vroeger. Ach ja. Misschien moeten we het ècht een kans geven. Al komen we alleen tot de vijver met sombere eenden, dan weet hij tenminste hoe het voelt.

Maar eerst even…

Ploep.
Kop in veren.
Strategisch rusten.
En blijven dromen.

Verbonden met Saturday Critters van Eileen.

---

🪶 Weetjes (voor wie denkt: klopt dit verhaal wel?)

PS:
Vogelgriep klinkt hier luchtig, maar in het echt is het natuurlijk ernstig. Wilde vogels kunnen het virus verspreiden, en vooral kippen en kalkoenen worden er snel heel ziek van. Daarom staan die extra hekken in de dierentuin: om de vogels te beschermen. Serafina en Aurelio weten niet hoe gevaarlijk het werkelijk is maar ja, daar zijn ze natuurlijk ook vogels voor.

PS 2:
De pelikaan behoort tot de grootste vliegende vogels op aarde. Het zijn zwaar gebouwde vliegers: ze lopen eerst over het water om op te stijgen en zweven vervolgens lang op thermiek, vaak in V-formatie om energie te sparen. Zouden Serafina en Aurelio echt met ganzen mee kunnen vliegen? Technisch gezien waarschijnlijk niet, pelikanen hebben hun eigen ritmes en vliegmanieren. Maar goed… probeer een vogel met dromen maar eens tegen te houden. 🪶  

Bron weetjes: De rozen pelikanen in Ouwehands Dierenpark

Als pelikanen een grote ontsnapping zouden plannen… denk je dat ze verder komen dan de eerste vijver met sombere eenden? 🪶🦆